Wpis zaktualizowany 14 kwietnia, 2022 Coraz więcej dostaję takich pytań – ludzie chcą wyjechać z Polski, a mają 40 i więcej lat. Szukają możliwości emigracji do Kanady, choć ich życie wygląda na mocno poukłądane. Powody są różne: sytuacja polityczna w Polsce, wojna w Ukrainie, chęć “pożycia” gdzie indziej, potrzeba zbudowania innej przyszłości dzieciom. Emigranci w późnym wieku inaczej reagują niż ci, co wyjechali mając lat naście. Ich motywy i zachowania są inne. Porozmawiajmy o przypadkach ze wspólnym mianownikiem: wyjazd z Polski w późniejszym okresie życia. Czy Kanada ma limit wieku emigranta? To pierwsze i najważniejsze pytanie. Opowiedź brzmi: nie, Kanada nie ma oficjalnie zapisanego limitu wieku potencjalnego emigranta. Ale większość programów emigracyjnych (czyli sposób w jaki możesz uzyskać legalny status i mieszkać oraz pracować w Kanadzie bez limitu), premiuje osoby młode, w wieku 25-35 lat. W niektórych przypadkach takie osoby dostają maksymalną liczbę punktów w programie. Na przykład w systemie Express Entry osoby starsze dostaną punkty ujemne za swój wiek. Nie wiem, jak ty, ale mnie to zniechęca i brzmi nieswojo. Z drugiej strony rozumiem decyzję rządu Kanady, żeby w ten sposób kształtować społeczeństwo. Ludzie starsi są dla państwa większym obciążeniem niż młodzi. Można się oburzać, że jak to, że to ageizm, no ale tak jest i już. To nie oznacza, że starsi aplikujący są od razu skazani na niepowodzenie i nie mają szans. Osoby po 35 roku życia mają trudniej, ale również mogą zostać zaproszone do aplikowania – wszystko zależy od wybranego programu emigracyjnego i indywidualnych sytuacji. Emigracja do Kanady po 40 (czterdziestce) kiedy masz zawód poszukiwany w Kanadzie Poszukiwany / poszukiwana (kto pamięta ten film?) – warto sprawdzić, czy twój zawód jest na liście poszukiwanych zawód, publikowanych przez urząd kanadyjski. Jeśli tak, to masz większe szanse na emigrację niezależnie, ile masz lat. Jako pracownik wykwalifikowany, np kierowca ciężarówki, czy pracownik służby zdrowia, należysz do szczęśliwców, któych Kanada chce. Jednak zanim rzucisz wszystko i przylecisz, sprawdź dokładnie DOKŁADNIE, jakich papierów zawodowych i ilu lat pracy wymaga konkretna prowincja. Zacznij od wpisania w wyszukiwarkę Google nazwy swojego zawodu + nazwy prowincji + “foreign workers regulations” – powinny wyszkoczyć artykułu z pomocnymi tekstami. Bez przeczytania dużej ilości informacji po angielsku się nie obejdzie. ściągnięcie rodziców, bo wyemigrowały dzieci Czy nasi rodzice odnajdą się w Kanadzie? Jakiś czas temu byłam w Polsce z chłopakami. Patrzyłam na moich rodziców i czułam żal, że za chwilę przyjdzie się pożegnać. Przez głowę czasami przelatywały mi myśli: “a co, jeśli by się z nami przeprowadzili do Kanady? Byliby bliżej wnuków?” No właśnie, co by było? Nie wchodząc w szczegóły prawno-emigracyjne (tak, jest możliwe ściągnięcie rodziców w ramach programu łączenia rodzin), zastanawiam się, jak moi rodzice czuli by się, emigrując teraz do Kanady. Oczywiście jak wszystko, to zależy. Jeśli dla dziadka ważne jest po prostu, żeby być z wnukami, z rodziną, to i na księżyc można wyjechać, i się tym cieszyć. Ale nasi rodzice, dzisiejsi 50-60 latkowie raczej rzadko chcą ograniczać swoją aktywność do bycia dziadkami. I bardzo dobrze! Niech z życia korzystają! Czy jeśli twoich rodziców przeprowadzisz do Kanady, będą się dobrze czuli także poza waszą polską rodziną? Kanada na pewno im to umożliwi, oferując mnóstwo miejsc przyjaznym seniorom, darmowe kursy językowe, sporo aktywności zachęcającej do włączenia się w działalność na rzecz społeczności. Ale czy twoi rodzice będą chcieli z tego skorzystać? I czy po początkowym okresie zachłyśnięcia się wolnością i życzliwością w Kanadzie, będą wiedzieli, co ze sobą zrobić? To są pytania, na jakie warto sobie odpowiedzieć, zanim się rodziców ściągnie do Kanady Jacy są oni dzisiaj, w Polsce? Czym się zajmują? Co daje im radość? Z kim się spotykają? Jeśli są szczęśliwi w Polsce, czy jak tego zabraknie, znajdą sobie coś innego? Czy raczej będą nieszczęśliwi? Często słyszę też historie “w drugą stronę” – że ktoś bardzo chętnie by do Polski wrócił, ale dzieci są w Kanadzie, no a przecież dzieci się nie zostawia. Rodzina jest najważniejsza. A emigracja, no cóż. Trzeba się przyzwyczaić. Myślę, że sporo jest prawdy, takiej zwykłej ludzkiej prawdy w stwierdzeniu: “nie przesadza się starych drzew”. Do emigracji rodziców trzeba się przygotować tak samo solidnie, jak do emigracji z dziećmi. Zminimalizować s

Wpis zaktualizowany 22 października, 2019 Ruszam temat kontrowersyjny. Ale muszę. Siedzą gdzieś we mnie te dwie strony emigracji i właśnie się ulało. Bo niedawne spotkanie, bo Brexit też. Bo za chwilę urlop w Polsce… Zanim o rozczarowanych emigrantach, słowo wprowadzenia. W ostatnim czasie poznaliśmy wielu ciekawych Polaków, którzy przylecieli do Vancouver w ramach programu Working Holiday (część programu International Experience Canada). Za każdym z nich stoi poruszająca historia, bagaż doświadczeń, wiele energii i nadziei. Mimo że IEC nie jest programem emigracyjnym, to dla większości uczestników, jest wstępem do starań o kartę stałego pobytu. Występowanie o pobyt stały (czyli o status Permanent Resident → tutaj przeczytasz więcej o tym, jak my dostaliśmy pobyt stały ) rodzi wiele pytań i jeszcze więcej wątpliwości. Zanim jeszcze porozmawiamy o rozczarowanych emigrantach w Kanadzie, kilka słów wstępu. Odpowiedzi na pytanie, czy warto wyemigrować do Kanady, jest tyle, ile ludzkich przypadków. Każda rozmowa w polskim gronie prędzej czy później schodzi na temat, z jakiego programu emigracyjnego skorzystać, czy lepiej pracę tu, czy tam, a może w ogóle pójść do szkoły? Nieco zazdrośnie, ale i z nadzieją, patrzy się na tych emigrantów, którzy starania o legalizację / przedłużenie pobytu w Kanadadzie mają już za sobą. Starsi stażem emigracyjnym Polacy dają dobre rady i pomagają, jak mogą (wiem, może trudno w to uwierzyć, ale Polonia w Vancouver przeczy ogólnemu przekonaniu, że na emigracji największym wrogiem Polaka jest drugi Polak). Historie Polaków, którym się udało, działają motywująco na nowoprzybyłych. I bardzo dobrze. Rozumiem jak najbardziej chęć zostania w Kanadzie, zwłaszcza jeśli jest się młodym, mobilnym obywatelem świata. Kanada ma wiele do zaoferowania, Vancouver jest miastem cudnym wprost (na pewno?), dobrze można żyć. A i nasze kanadyjskie życie jest dobre. Mamy nadzieję, że czytając posty na Kanada się nada czujecie, że pozytywne emocje są w większości. Całkiem niedawno pisaliśmy o naszych ostatnich odczuciach związanych z mieszkaniem w Vancouver. Wniosek: chcemy kontynuować naszą przygodę z Vancouver. No właśnie, skoro dobrze można żyć, to skąd ci rozczarowani emigranci? Emigranci to zwykli ludzie, z takimi samymi emocjami. Wczoraj miałam spotkanie z koleżanką Wenezuelką, która pomaga mi przy nowym projekcie. Przyprowadziła ze sobą starszego mężczyznę, Meksykanina, który uśmiechnął się na widok chłopaków (nieodłączna składowa wszystkich moich spotkań :D). Powiedział, że jest chirurgiem dziecięcym z 20letnim stażem. Ja na to oczy wielkie i wow na ustach. Już chciałam mu powiedzieć “zazdroszczę”, kiedy Sykarius dodał, że w Kanadzie pracuje jako doradca finansowy. Nie może otworzyć praktyki medycznej. Musiałby cofnąć się do szkoły, praktycznie jeszcze raz studiować to samo, tyle że na kanadyjskiej uczelni. A nie zrobi tego, bo lata już nie te, rodzinę ma na utrzymaniu i w ogóle, co to jest za pomysł. I wiecie co, ja go rozumiem. Że nie jest w stanie poświęcić tyle, żeby osiągnąć podobną pozycję w swoim zawodzie, jaką miał w Meksyku. Swoje już w szkole odsiedział. Nie każdy chce i może uczyć się całe życie. Rozumiem to rozczarowanie w jego głosie. Rozczarowanie, które jest doświadczeniem zwłaszcza starszych imigrantów w Kanadzie. Takich, co wiele, więcej niż 10 lat, pracowali w swoich krajach, dorobili się pewnego statusu zawodowego, byli kimś. No proszę was, chirurg dziecięcy? Znaczyli w społeczeństwie, a potem wyemigrowali do Kanady. Dwie strony emigracji to dwie emocje: radość i rozczarowanie. Emigracja to ciągłe żonglowanie dwiema emocjami. Radość, że możesz zacząć wszystko od nowa i być kimś innym, a poprzednie życie zostało w tamtym kraju. Oraz rozczarowanie, że musisz wszystko zacząć od nowa, a twoje poprzednie życie nic nie znaczy. Nas także nie omijają podobne rozterki. I wiem, że niektórzy pomyślą, skoro tak, to niech wraca, a w ogóle to po co się pchał do Kanady, skoro w Meksyku było mu tak dobrze. I mają prawo zadawać takie pytania i tak się dziwić. Tylko że to rozczarowanym emigrantom nie pomaga ani trochę.