Więcej wierszy na temat: Na dobranoc « poprzedni następny » Akordy: e, C, F, C, ||: g, d, A7, d :|| Za górami, za lasami, gdzie rządził władca smutny, ballada ta, początek ma i koniec swój okrutny. Choć stary król, poddanych tłum, Zawszeć go pilnie słuchał, Gdyż mądry był i ile sił Poddanych swoich kochał I tylko ta, posępna myśl Nie dała spać królowi, Że sam jest on - jak jego tron, Przekazać dziedzicowi? Więc mędrców swych, przywołał król Co siwy włos przywdziali A stary król i jego dwór Z rady ich korzystali Do nich, więc rzekł, poćciwy król: Słuchać was teraz będę, Gdy skonam ja, kto przejąć ma Królewską po mnie schedę? Myśleli więc nie szczędząc sił Odpowiedź taką dali, Słuchał ich król, słuchał ich dwór Gdy mędrcy przemawiali. A mędrzec Jan, najmędrszy z tych Co rady udzielali Wystąpił w przód i głowę wzniósł, Wszyscy oddech wstrzymali. ,,Królestwo twe, powinien wziąć Ten co ma młode lica By państwo twe, przetrwało cię Potrzeba ci dziedzica Lecz dziedzic ten, nie może być Pierwszy i lepszy sobie Gdy czas cię zmógł, by rządzić mógł, Przejść musi próby srogie. A kiedy lud, zobaczy go Jak próby srogie zwycięża Ta córka twa, co w cnocie trwa Jego pojmie za męża By księcia zaś, odwaga. hart Najwyższej były próby Ta córka twa, wskazówki da Jakie to będą próby Królewny sąd, pytano ją Karmin jej zbarwił lica ,,Mur objedzie, z konia zsiędzie, Będzie miał król dziedzica.” Rycerstwa kwiat i chłopów tłum O rękę się starali I wszyscy ci, z zamków i wsi, Swe życie oddawali Minęło tak, aż dziesięć lat Radni już dosyć miali, Lecz ciągle ci, z zamków i wsi Z murów z końmi spadali Aż w końcu cud, rycerz młody co w czarnej zbroi jechał tam wszyscy gdzie, nie ugiął się Całe mury objechał Królewna zaś, której jej paź Skracał oczekiwanie Rzuciła precz kądziel i miecz Wybiegła na spotkanie ,,O luby mój, nieznany mi Chwila ta szczęsna nastała Ja kocham cię, ty pojmiesz mię, Tak długom cię czekała” Lecz on tak stał, wpatrzony w dal Wszyscy się temu dziwili, Rzekł: ,,Spocząć chcę, iść mam ja gdzie?” Do sal go zaprowadzili. Nazajutrz zaś, gdy czarna noc Uległa promieniom słońca Zebrał się tłum, z kumów i kum, Wiwatom nie było końca W kościele już czekała ta Dziewica w biel ubrana I z lekka drży, czekając mszy, Czekając swego pana Wtem paź już wszedł, z rycerzem co Tuż za nim dziarsko kroczył, W ramionach moc, zbroja jak noc, Tak do kościoła wkroczył Kapelan mszę rozpocząć chciał By związek błogosławić Lecz rycerz cny, rzekł ,,Pierwej my, Musimy rzecz przedstawić” Mych braci dwóch, zginęło tu, Chcąc rękę twoją zdobyć Ich ciała dwa, twa przepaść ma Nie da ich rady wydobyć Nareszcie więc, królewno ma, Godzina zemsty wybiła Nie kocham cię, wracam do się, Żegnaj królewno miła.” Gdy mówił zaś, nasz rycerz cny, Widząc do czego zmierza, Porwał się król i jego dwór Słuchając słów rycerza Kiedy zaś rzekł ,,Nie kocham cię” Do panny wpół zemdlonej ,,Hańba!” – rzekł tłum, z kumów i kum Do panny zrozpaczonej. Zapłakał król i jego dwór Płakali starcy poćciwi, Poznali błąd, przez mylny sąd, Dziedzica utracili Królewna wtem, odziana w biel, Woła do siebie straże I głosem swym, z wściekłości złym Rycerza łapać każe. Strażników mer, a króla brat, Rzekł, choć się bardzo dziwił ,,Nie życz mu źle, choć nie chciał cię, Niczem ci nie zawinił” Choć mądry ton, daremny trud, Rada próżno rzucona, Wciąż krzyczy w głos, przeklina los, Królewna odrzucona Wtem: ,,Zabić go!” rozlega się Król krzyknął swe orędzie Zniewagi cios, zgotował los On karać śmiercią będzie Wziął kuszę z drzwi, królewny paź, Patrząc jak rycerz odchodzi Kręci korbą, strzałą ostrą W plecy rycerza godzi Nie myśląc czy, godzi się to Do swego strzału się składa Bełt niesie śmierć, przebija pierś, Rycerz nieżywy pada Zły dzień to, zły, tragiczny tak, Na trwogę biją dzwony Zebrany tłum, z kumów i kum, Ucieka przerażony Królewna zła, głęboko tak Nad czymś się zastanawia Na koniec nie odwraca się Do służby tak przemawia. ,,Za mury hen, wyrzućcie go, Ubranym w jego arrasy Chciał z braćmi być, mogą więc żyć, Ze sobą po wsze czasy” Strwożonych sług, tłum umknął w dal Lecz paź jej nie odmówił, Wykonał co, prosiła go, Tym duszę swoją zgubił. Tak ostał król i ostał paź I córka pana ziemi, Lecz inni co, widzieli to, Uciekli przerażeni A w nocy dziw, wspominać strach, Odgłosy wszelkiej maści Wycie i krzyk, piski i ryk, Dobiegły z dna przepaści Królewna, paź i stary król Wybiegli na zamku mury I widzą że - nie spojrzeć gdzie Pną się zwierzęta do góry. A zwierząt tych - któż zliczy je? - Niepoliczalne roje A każdy zwierz, jako rycerz Zakuty w stalową zbroje Król woła straż, paź chwyta miecz, Wrogów ścina, rozrywa Na nic się zda, obrona ta, Wciąż nowych zwierząt przybywa. W najwyższej wnet, zamknęli się Zamkowej srogiej wieży, Myśląc, że noc i wieży moc, Uchroni ich od zwierzy. Myślał już król, królewna, paź Że mur ich przed śmiercią zbawił Podkopu głos, straszliwy cios, Nadziei ich pozbawił Co gorsza też, kopanie te Przerywał głos z podziemi ,,Za życia brat… królewna – kat… Po śmierci połączeni!” Straszliwa śmierć spotkała ich gdy podkop ukończyły, wszystkich ich gdzie, ukryli się zwierzęta wykończyły. Jeśli chcesz - płacz, nie wstrzymam cię, nie powiem ani słowa, gdyż właśnie żal, to skruchy czar, pozwala żyć od nowa. Napisany: 2016-01-18 Dodano: 2016-01-18 08:55:13 Ten wiersz przeczytano 754 razy Oddanych głosów: 0 Aby zagłosować zaloguj się w serwisie « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej »