Zbliża się ostateczny termin przyjmowania prac do konkursu na opowiadanie górskie i - co strasznie nas cieszy - przysyłacie coraz więcej swoich prac. Tym razem mamy przyjemność zaprezentować opowiadanie Natalii Felus zatytułowane: "Idę w góry cieszyć się życiem...". Zachęcamy do czytania! "Idę w góry cieszyć się życiem…" Autor: Natalia Feluś Wysoki, szczupły, młody mężczyzna. Gdy tylko słyszy hasło: góry, od razu w jego oczach zapalają się iskierki. Góry od zawsze rzucają mu wyzwanie, a on wciąż nie może (i nie chce) oprzeć się ich urokowi i monumentalności, ulega i zdobywa kolejne szczyty. Był w podstawówce, kiedy tata zabrał go na pierwszą wyprawę w góry, ich celem była Babia Góra. Niestety doszli tylko do połowy, ponieważ wszędzie leżał śnieg, było ślisko i niebezpiecznie. To miał być jego pierwszy zdobyty szczyt, ale wtedy trasa wydawała mu się mordercza, nie miał kondycji, za biegi w szkole dostawał tylko trójkę. O tym, że góry są jego pasją zdał sobie sprawę dzięki nauczycielowi geografii, który prowadził Kółko Miłośników Górskich Wędrówek w jego gimnazjum. Średnio co miesiąc organizował dla uczniów wyjazdy, głównie w Beskidy. Michał nie był na pierwszej wyprawie, ale kiedy usłyszał relacje uczestników, zrozumiał, że to jest coś dla niego. Od tamtej pory przez kolejne trzy lata nie opuścił żadnej eskapady. Nauczyciel Michała to niezwykły wychowawca, który potrafił znaleźć z młodzieżą wspólny język, a jednocześnie pozostać ich autorytetem. Podczas wycieczek rozmawiali na wszystkie tematy, ale głównie o sprzęcie górskim, pasmach górskich i najwyższych szczytach świata. Wyprawa zimą na Baranią Górę była tą, która najbardziej zapadła młodemu chłopkowi w pamięci: wszędzie leżało pełno śniegu, więc schodząc robili fikołki. Któregoś razu nawet ścigał się pod górę z nauczycielem, był remis. W liceum Michał wraz z kolegą zorganizował kilka wypadów jednodniowych w Beskidy, na które wybrał się wraz z przyjaciółmi. Z każdej wyprawy wszyscy wracali zadowoleni, z miłymi wspomnieniami. Po wielu wycieczkach rekreacyjnych, młodzik stawiał sobie coraz śmielsze cele. Kiedy nabrał odpowiedniej kondycji, zaczął mierzyć czas przejścia. Patrzył, jaki czas jest podany na szlaku, a potem okazywało się, że chłopak jest trzy razy szybszy. Nie raz odłączał się od grupy i szedł szybko naprzód ze stoperem w ręku. Koledzy często patrzyli na niego z powątpiewaniem, ale także z podziwem w oczach. Na szlaku, otoczony przyrodą i błogą ciszą, daleką od zgiełku miasta, człowiek odpoczywa, a jednocześnie przepełnia go niesamowita energia i chęć życia. Po co się tak męczyć wspinając się pod stromą górę? Bo im większy wysiłek, tym lepiej. Im trasa trudniejsza, tym większa satysfakcja ze zdobycia szczytu. Swoją pasją Michał zaraził w końcu rodziców. Po wysokich górach chodził głównie z tatą. Mama najczęściej zostawała w schronisku. Tata chłopaka dziwił się, dlaczego ten gna tak szybko. Sądził, że w ten sposób syn nie zobaczy żadnych widoków i nie będzie miał z tego przyjemności. Ale Michał i tak robił swoje – podążał równym, wartkim tempem przed siebie. Dla tego silnego chłopaka liczy się walka z samym sobą, a jego celem jest polepszenie kondycji. A przecież znikąd nie ma lepszych widoków, niż z samej góry, nieprawdaż? To po co przystawać po drodze i tracić czas? Zwykle i tak wystarcza mu parę minut na szczycie, by wypić wodę i uspokoić szybki rytm serca. Kiedy spogląda w dół, a widać szlak, jest zdziwiony, że przeszedł tak długą trasę. Jego ulubioną górą przez długi czas była Babia Góra. Gdy zaczął chodzić po Tatrach, zrozumiał, że nic nie może się równać szlakowi z Morskiego Oka na Rysy. Pierwsze podejście do zdobycia najwyższego szczytu w Polsce, było nieudane. Syna z ojcem od szczytu dzieliło około piętnaście minut wspinaczki. W miejscu, gdzie zaczęły się łańcuchy, nad nami rozpętała się burza. Zawrócili. Mama czekała w schronisku, strasznie się bała. Z takimi przygodami wędrówka jest znacznie ciekawsza, ale w górach nie ma żartów, zawsze trzeba być przygotowanym na zmianę pogody. Michał kilka razy wychodził w trasę w słoneczny, upalny dzień, potem, ni stąd ni zowąd, zbierały się burzowe chmury. Mimo, że nie raz przemókł do suchej nitki, to nigdy nie przestało mu się podobać chodzenie po górach. Pewnego lipcowego dnia, razem z jego dziewczyną (dziś już żoną) weszli na Kościelec. Góra liczy sobie 2155 m. n. p. m. Był to dla niego jeden z najtrudniejszych szlaków. Być może ze względu na warunki atmosferyczne: wokół mgła, wilgoć, mżawka, a przed nimi goła, pionowa ściana. Wówczas było ciężko, mimo że Michał ma doświadczenie. Zdobył wszystkie najwyższe szczyty i nie tylko, we wszystkich pasmach górskich w Polsce. Parę lat później wrócili w rejon Kościelca. Tym razem była to ich podróż poślubna. Nie pojechali na Wyspy Kanaryjskie, ani do Egiptu. Wybrali polskie Tatry. Z Murowańca kierowali się w stronę Orlej Perci. Nie chcieli przechodzić jej całej za pierwszym razem, by najpierw wprawić się na krótkim jej fragmencie. Padło na Granaty. Doga była ciekawa, bo jedną trasą się wchodziło, a zupełnie inną można było zejść. Podejście było męczące. Po pewnym czasie piękna pogoda przerodziła się we mgłę, która ograniczała widoczność. Zrobili sobie przerwę na rozwidleniu zielonego szlaku na Zadni Granat i czarnego na Żleb Kulczyńskiego. Michał wyjął produkty spożywcze i scyzoryk. Przygotowywał kanapki. Wyciągając pasztet, przeciął się. Niby nic, a jednak potem wiedział, że to był znak. Ostrzeżenie. Jednak postanowił się tym nie przejmować. Po posiłku ruszyli dalej zielonym szlakiem. Wspinając się, tuż pod szczytem, nadleciały nagle kluczem wrony. Przeraźliwie krakały. Były czarne jak słoma na tle białej mgły. To był kolejny znak. Przeszył ich dreszcz, ale i tym razem tylko się z tego śmiali. Przecież właśnie się rozjaśniło, mgła się rozpierzchła, wokół były piękne widoki: na Kozi Wierch po lewej stronie, a na wprost - na Świnicę spowitą chmurami. Co mogło niby pójść nie po ich myśli? Na szczycie zrobili cudowne zdjęcia. Na fotografiach zarejestrowali panoramy z obu stron grani: i Murowaniec z Czarnym Stawem Gąsienicowym, i Dolinę Pięciu Stawów Polskich. Ruszyli na kolejne dwa szczyty Granatów. Musieli nieco zejść, by potem znów granią wspiąć się na szczyt. Pomiędzy wierzchołkami była przepaść, nad którą wisiał łańcuch. Michał zrobił wielki krok (ma prawie dwa metry wzrostu, nie było to więc trudne), jednak jego świeżo poślubiona żona, nie zdołała wykonać takiego manewru. Za nią zrobiła się już kolejka. Turyści zaczęli podpowiadać jak się złapać łańcucha i przełożyć nogi, by pomyślnie przejść na drugą stronę. Dziewczyna chwyciła łańcuch obiema dłońmi i wyprostowała ręce. Chciała wtedy przełożyć nogę na drugi kraniec przepaści, jednak łańcuch obluzował się i pod nogami straciła grunt. Ze strachu odruchowo zamknęła oczy. Gdy je otworzyła, zdała sobie sprawę, że wciąż nie ma ziemi pod stopami, a ręce przeraźliwie ją bolą. Uniosła głowę ku górze i zobaczyła, że wisi na nieszczęsnym łańcuchu tuż nad przepaścią... Kątem oka dostrzegła przerażone spojrzenie Michała i w tej samej chwili poczuła jego silną dłoń na swoim przedramieniu. Wiedziała, że już była bezpieczna.*** Góry są wysokie, groźne, zimne i skaliste. Uczą człowieka pokory. Zwłaszcza młodego, który uważa, że świat leży u jego stóp. Że jest silny, sprawny, wytrzymały, więc nic nie stoi na przeszkodzie, by osiągać wszystkie swoje cele. Tymczasem góry wymagają od ludzi wytrwałości, silnej woli i cierpliwości. W zamian dają balsam dla ciała i duszy: zapierające dech w piersiach krajobrazy oraz ukojenie skołatanych nerwów. Na górskim szczycie człowiek jest bliżej Boga, jest bezbronny, malutki wobec ogromu zwalistych skał. Góry dla młodego człowieka stanowią wyzwanie, możliwość zmierzenia swojej siły i odporności. Od lat są przemierzane przez rzesze wędrowców, bo kto raz trafi na górski szlak i zdobędzie szczyt, ten nigdy nie rozstanie się z górami. Natalia Feluś