Nie ulega wątpliwości, że każdy miłośnik kina widział przynajmniej jeden film z Meryl Streep. I każdy kinoman ma swój ulubiony. W sobotę 19 sierpnia do polskich kin wszedł film "Boska Florence", w którym aktorka wciela się w Florence Foster Jenkins - "najsłynniejszą, najgorszą śpiewaczkę operową świata". To dobra okazja, żeby przypomnieć sobie ciekawsze role Streep. 67-letnia Streep na koncie ma trzy Oscary, osiem Złotych Globów, jedną Złotą Palmę, Srebrnego Niedźwiedzia, dwie nagrody BAFTA i ponad 20 innych nagród. Do samych Oscarów nominowana była 19 razy - co jest swoistym rekordem tej stworzyła ponad 50 kreacji aktorskich w kinie i w telewizji. Głośno zrobiło się o niej w 1978 roku, kiedy zagrała w "Łowcy jeleni" Michaela Cimino. To była jej zaledwie druga rola filmowa i już doceniona oscarową nominacją dla najlepszej aktorki drugoplanowej. Przez kolejne 38 lat grała u boku najwybitniejszych aktorów i nominacja do Oscara?W najnowszym filmie "Boska Florence" Streep po raz kolejny wcieli się w autentyczną postać. Tylko w ostatnich pięciu latach wcieliła się między innymi w Julię Child oraz Margaret razem Streep zagrała "najgorszą śpiewaczkę świata" - Florence Foster Jenkins. Amerykańska sopranistka-amatorka zyskała światową sławę skrajnym brakiem talentu operowego, jednak i tak była w stanie zapełniać sale koncertowe. Rola Jenkins wydaje się być napisaną właśnie dla Meryl Streep - chociaż w przeciwieństwie do Jenkins, aktorka wielokrotnie udowodniła, że potrafi śpiewać. Nie będzie więc zaskoczeniem, jeśli w styczniu Amerykańska Akademia Filmowa nominuje Streep po raz dwudziesty do Streep i Hugh Grant w filmie "Boska Florence"Monolith FilmsPrzy okazji nowej roli przygotowaliśmy subiektywne zestawienie dziesięciu najbardziej znaczących, najciekawszych i najbardziej charakterystycznych ról w dorobku wybitnej Amerykanki. Przy wyborze kierowaliśmy się nie tylko liczbą nagród, które Streep zgarnęła za poszczególną kreacje, ale staraliśmy się wybrać te najbardziej różnorodne, pochodzące z różnych okresów jej kariery. Wybór był ciężki, bo każdy fan Streep i każdy kinoman to zestawienie ułożyłby zupełnie inaczej."Łowca jeleni" (reż. Michael Cimino, 1978 r.)29-letnia Streep miała na koncie kilka ról teatralnych i jedną epizodyczną kreację filmową. W filmie Cimino zagrała rolę Lindy, która na ekranie nie pojawia się zbyt aktorka potrafiła ten niewielki udział w filmie przetworzyć w coś symbolicznego i znaczącego. Jak sama wspominała po latach, niespecjalnie była tym występem zainteresowana, gdyż była to postać kobieca "wstawiona pomiędzy dwóch mężczyzn". Małomiasteczkowa, przeciętna Amerykanka - jaką była Linda - stała się przykładem kobiety walczącej o swoje miejsce w rzeczywistości, w którą została wpisana. Krytycy przez kolejne dekady wspominali jej wykonanie "God Bless America" jako jeden z punktów zwrotnych w karierze aktorki. Streep rolą Lindy zdobyła uznanie, otworzyła sobie drzwi do wielkiego kina, a przede wszystkim do pierwszej nominacji do Oscara."Sprawa Kramerów" (reż. Robert Benton, 1979 r.)Rok później Meryl Streep zagrała Joannę Kramer, w legendarnym, nagrodzonym pięcioma Oscarami dramacie "Sprawa Kramerów". Tą rolą Streep rozpoczęła swój "cykl" kreacji kobiet, które wyłamują się oczekiwaniom społecznym. Pierwotnie główną postać w dramacie Bentona miała zagrać popularna wówczas Kate w pierwszych scenach, kiedy Joanna decyduje się porzucić rodzinę, Streep wykazuje się nieprzeciętnym talentem aktorskim, utrzymując widza w napięciu do samego końca. "Sprawa Kramerów" to pozornie opowieść o walce o prawa do dziecka, jednak unaocznia tez bardzo surowy obraz rzeczywistości rozbitej rodziny. Aktorka umiejętnie stworzyła postać, która wzbudza raczej negatywne emocje, jednak widz szybko jest w stanie zrozumieć motywy, którymi kierowała się bohaterka. Oscarowa rola Streep po niemal 40 latach jest ciągle aktualna, uniwersalna i stanowi pewien kinowy archetyp "złej matki".Meryl Streep jako Joanna Kramer Columbia Pictures"Zgaga" (reż. Mike Nichols, 1986 r.)Chociaż pomiędzy "Sprawą Kramerów" a "Zgagą" Streep stworzyła genialne kreacje w "Kochanicy Francuza”, "Wyborze Zofii" (za którą dostała drugiego Oscara, pierwszego za rolę pierwszoplanową) "Silkwood" czy "Pożegnaniu z Afryką", to celowo zdecydowaliśmy o wyborze "Zgagi". Było to drugie filmowe spotkanie Streep i pochodzącego z Niemiec wybitnego reżysera (po raz pierwszy spotkali się w "Silkwood"), a pierwszy film, w którym aktorka zagrała u boku Jacka powstał na podstawie autobiografii amerykańskiej dziennikarki, scenarzystki filmowej, pisarki i reżyserki - Nory Ephron. Streep i Ephron spotkały się wcześniej na planie "Silkwood" (Ephron była także autorką scenariusza tego filmu) później po latach panie spotkały się na planie "Julie i Julia". "Zgaga" opowiada o historii małżeństwa Ephron z Carlem Bernsteinem, dziennikarzem "Washington Post", któremu sławę przyniosła odkryta między innymi przez niego afera filmowego zderzenia z Nicholsonem było zupełnie inne oblicze amerykańskiej aktorki. Postać grana przez Streep - Rachel Samstat jest z pozoru silną, niezależną, odnoszącą sukcesy kobietą. Namiętność, jaka połączyła ją z Markiem Formanem (Jack Nicholson), szybko zmieniła się w wielkie uczucie, które sprawiło, że para wzięła ślub i wspólnie zamieszkała w Waszyngtonie. Jest to jednak historia kobiety, która w imię uczucia i szczęścia rodzinnego odstawia na bok swoją karierę. Samstat z silnej kobiety zmienia się w neurotyczkę, kiedy odkrywa romans męża."Pocztówki znad krawędzi" (reż. Mike Nichols, 1990 r.)W gorzkim i miejscami surowym komediodramacie Nicholsa Streep wcieliła się w aktorkę Susanne Vale, która walczy z ciągłymi porównaniami do słynnej matki (w tej roli Shirley MacLaine) oraz uzależnieniem od narkotyków i uratować swoją podupadającą karierę musi wytrzeźwieć, jednak ciągle boryka się z usłaną sukcesami przeszłością matki. Chociaż Suzanne o swój upadek oskarża właśnie swoją rodzicielkę, to ta ostatnia będzie jedyną, która przyjdzie na ratunek córce. Rywalizujące ze sobą dotychczas kobiety będą musiały nauczyć się na nowo żyć ze sobą - po wyjściu z kliniki Suzanne pewien czas spędza pod dachem który w świetny sposób zrealizował scenariusz Carrie Fisher, skupił się na relacji dwóch pokoleń aktorek, niewypowiedzianych pretensjach i wzajemnych oskarżeniach. Nic dziwnego, skoro Fisher w swoim tekście próbowała się pogodzić ze swą matką Debbie po raz kolejny stworzyła postać symboliczną - docenioną zresztą nominacją do Oscara."Co się wydarzyło w Madison County?" (reż. Clint Eastwood, 1995 r.)Na pierwszy rzut oka melodramat jakich wiele. Jednak dzięki duetowi Streep - Eastwood (który zagrał główną postać męską, wyreżyserował film i napisał do niego muzykę), historia namiętnego romansu między prowincjonalną panią domu a wielkomiejskim, przystojnym artystą, stała się jedną z najbardziej pamiętnych w drugiej połowie minionego udowodniła, że czterdziestolatka z środkowo-zachodniej części USA może mieć tyle samo seksapilu co jej rówieśniczki z Nowego Jorku czy Los Angeles. Amerykańscy krytycy dość zgodnie twierdzą, że rolą Franceski Johnson Streep zmieniła oblicze dotychczasowych rodzimych melodramatów. Dla wielu aktorka pozostaje jedynym powodem, dla którego warto - a nawet trzeba - zobaczyć obraz Streep jako Francesca Johnson w "Co się wydarzyło w Madison County?"Stowarzyszenie Nowe Horyzonty"Godziny" (reż. Stephen Daldry, 2002 r.)"Godziny" dla wielu jest filmem przytłaczającym, ze względu na zaprezentowane studium smutku. W niezwykłej adaptacji nagrodzonej Pulitzerem powieści Michaela Cunninghama, Streep zagrała rolę Clarissy Vaughan. Trzeba dodać, że obok Streep w "Godzinach" brawurowo zagrały Nicole Kidman (która za rolę Virginii Wolf otrzymała Oscara) i Julianne jest byłą kochanką, partnerką umierającego na AIDS słynnego poety Richarda. Aktorka stworzyła romantycznie spełnioną kobietę, która nie potrafi jednak znaleźć odpowiedzi na pytanie, dlaczego szczęście wymyka się jej z pokazała zupełnie inne oblicze. Zazwyczaj pełna energii, żywiołowa i dynamiczna, tutaj porzuciła swój dotychczasowy wizerunek. Wycofana, cicha, zdystansowana - takiej Meryl wcześniej nie znaliśmy. Dialogi zostały ograniczone do minimum na rzecz serii wymownych, przemyślanych gestów."Adaptacja" (reż. Spike Jonze, 2002 r.)Niezrozumiały brak nominacji do Oscara za rolę w "Godzinach" wcale nie oznaczał dla aktorki utraty szans na złotą statuetkę w 2003 roku. Swoją 13. nominację uzyskała w tym samym roku za główną rolę w przewrotnej "Adaptacji".Jeśli ktokolwiek wątpi w talent aktorski Streep, to znaczy, że nie widział jeszcze "Adaptacji". Postać Susan Orlean jest jedną z najzabawniejszych, ją Streep stworzyła w swojej karierze. Brawurowo, zupełnie naturalnie, wcieliła się w uznaną nowojorską pisarkę."Adaptacja" jest prawdopodobnie jedynym filmem na koncie aktorki, w którym została "przyćmiona" rewelacyjną grą swoich kolegów z planu - Nicolasa Cage’a (który znakomicie poradził sobie z podwójną rolą bliźniaków Kaufmann) oraz nagrodzonego Oscarem Chrisa Coopera. Jednak to dzięki swojemu wdziękowi i niebanalnemu poczuciu humoru Streep podnosi całość do rangi dzieła Streep jako Susan OrleanVision Film"Diabeł ubiera się u Prady" (reż. David Frankel, 2006 r.)Ekranizacja jednego z największych bestsellerów XXI wieku w USA, powieści o tym samym tytule Laury Weisberger. W świecie mody mówi się, że postać Mirandy Priestley była mocno inspirowana redaktor naczelną "Vogue'a" Anną Wintour. Patrząc na kreację aktorską Streep widać bardzo mocne podobieństwo w zachowaniu, sposobie na ekranie niewiele się odzywa. Wszystko wyraża twarzą. Wystarczy zwrócić uwagę na dwie sceny, żeby przekonać się o talencie aktorki. Pierwsza to moment, kiedy Miranda tłumaczy swojej nowej asystentce zasady rządzące światem mody. Chłodna, zblazowana, cicho i spokojnie wgniata w podłogę niczego nieświadomą Andy, nie używając przy tym ani jednego obraźliwego słowa. Druga zaskakująca scena - gdy Priestly bez makijażu, z opuchniętymi od płaczu oczyma, oznajmia swojej asystentce, że czeka ją kolejny rozwód. Cała paleta emocji serwowana przez Streep zostaje w pamięci na długo. Wyniosły ton Mirandy, kąśliwe uwagi i jej spryt - wszystko to przekłada się na zupełnie nowy rodzaj czarnego charakteru w kinie Streep jako Miranda Priestly w "Diabeł ubiera się u Prady" Imperial Cinepix"Julia i Julie" (reż. Nora Ephron, 2009 r.)Gdy pojawiła się informacja, że Meryl Streep wcieli się w postać ukochanej w USA Julii Child, dla wielu było jasne, że zostanie to przypieczętowane nominacją do Oscara. Streep w znakomity sposób otworzyła charakterystyczny akcent oraz ruchy naśladuje słynną gwiazdę amerykańskiej telewizji w sposób godny podziwu, to Streep poszła o krok dalej, wykorzystując swoją rolę do demonstracji siły kobiet, przeciwstawienia się seksizmowi i dominacji mężczyzn w sferze zawodowej i prywatnej. Kreacja oscarowej aktorki w komediodramacie Ephron przypomniała fanom Streep, z jaką łatwością przychodzi jej wybitna gra aktorska."Sierpień w hrabstwie Osage" (reż. John Wells, 2013 r.)Niektórzy krytycy twierdzili na początku 2014 roku, że Streep w "Sierpniu w hrabstwie Osage" Johna Wellsa "przesadziła z talentem" nawet jak na własne standardy. Walcząca z nowotworem Violet jest chodzącą bombą, wypełnioną po brzegi niewypowiedzianymi pretensjami i urazami do wszystkich, przede wszystkim do własnych córek. Violet z każdą kolejną sceną staje się być w swojej ironii i antypatii do otoczenia coraz bardziej gwałtowna i coraz bardziej obrzydliwa, wręcz agresywna. Przez krytykę i film, i sama Streep została przyjęta bardzo różnie. Jednak punktem wyjścia dla zrozumienia filmu jest fakt, że jest to ekranizacja wybitnej sztuki Tracy’ego Lettsa. Nic dziwnego, że Wells w smakowity sposób oddał teatralną (dla mniej cierpliwych widzów nużącą) atmosferę całego projektu. Chociaż Streep kradnie uwagę widza w typowy dla siebie sposób - zagrywając się do granic własnych możliwości - to nie mamy do czynienia z teatrem jednego aktora. Doskonała obsada świetnie się uzupełnia, a Julia Roberts, która wciela się w jedną z trzech córek Violet, sukcesywnie partneruje filmu "Sierpień w hrabstwie Osage"Forum Film PolandAutor: Tomasz-Marcin Wrona / Źródło: zdjęcia głównego: materialy prasowe